diycorfu

duende#2

*αναδημοσιεύουμε από: noizzzmaker.wordpress.com

Με χαρά ανακοινώνουμε ότι 3 χρόνια μετά την πρώτη έκδοση του Duende, ήρθε η ώρα για το δεύτερο τεύχος! Στις 52 σελίδες αυτού του τεύχους μεταξύ άλλων θα βρει κανείς: συνεντεύξεις με Λήθη και Conspiracy of Denial, Jungbluth, Terrible Feelings, Ήλιος Θανάτου, καθώς και με τις μουσικές/συναυλιακές ομάδες α/α για την επαναπροώθηση της D.I.Y. λογικής (Κέρκυρα) και Hak Nam Collective (Θεσσαλονίκη). Φυσικά υπάρχουν και διάφορα άλλα κείμενα. Το fanzine διανέμεται με ελεύθερη συνεισφορά μέσω των εξής στεκιών-καταλήψεων-ομάδων: κατάληψη Φάμπρικα Υφανέτ (Θεσσαλονίκη), στέκι στο Βιολογικό (Θεσσαλονίκη), α/α για την επαναπροώθηση της D.I.Y. λογικής (Κέρκυρα), Distro Now or Never.

Το fanzine είναι διαθέσιμο σε μορφή PDF σε αυτό τον σύνδεσμο.

Παρακάτω η συνέντευξη των αναρχικών/αντιεξουσιαστών για την επαναπροώθηση της DIY λογικής:

Λοιπόν, καταρχήν να πω ότι κωλοχάρηκα όταν έμαθα για τη φάση σας, γιατί διαβάζοντας κάποια κείμενά σας αναγνώρισα πολλά κοινά σημεία με το δικό μου σκεπτικό για το τι σημαίνει να εκφράζεσαι αντιεμπορευματικά, αυτοοργανωμένα κλπ. Ας αρχίσουμε, λοιπόν, με ένα μικρό ιστορικό της ομάδας σας, τους λόγους για τους οποίους αποφασίσατε να συλλογικοποιήσετε τις ιδέες που είχατε ο/η καθένας/καθεμιά περί έκφρασης και δημιουργίας, δυσκολίες που τυχόν παρουσιάστηκαν ή ό,τι άλλο θεωρείτε σημαντικό.

Ως συλλογικότητα υπάρχουμε περίπου ενάμιση χρόνο. Οι συντροφικές μας σχέσεις, όμως, πηγαίνουν πίσω στο χρόνο, στον καιρό που λειτουργούσε η κατάληψη Δράκα στην Κέρκυρα, αλλά ακόμα και στο παρόν, στην αναρχική ομάδα cumulonimbus. Τότε λοιπόν, μια ομάδα συντρόφων νιώσαμε την ανάγκη να διοργανώσουμε μια συναυλία που θα διέφερε από τις τετριμμένες που γίνονται στο νησί, συνήθως στο πλαίσιο είτε της καλοκαιρινής περιοδείας ενός “μεγάλου ονόματος” είτε μιας “ακαδημαϊκής επίδειξης” στο πανεπιστήμιο ή κάποιο εναλλακτικό μαγαζί. Ειδικότερα, η συναυλία που θέλαμε να διοργανώσουμε θα πραγματοποιούταν πρώτα από όλα για τη δική μας ψυχαγωγία και διασκέδαση, με τους όρους και τα χαρακτηριστικά που θα θέταμε εμείς οι ίδιοι. Μακριά, δηλαδή, από τους χορηγούς, τα εισιτήρια, τις άδειες, τη λογική της κατανάλωσης και το lifestyle.

Η αρχική ιδέα, όμως, με τον καιρό εξελίχθηκε. Η ανάγκη μας για πραγμάτωση αυτοοργανωμένων συναυλιών δεν ήταν ούτε πρόσκαιρη, ούτε εφήμερη. Για το λόγο αυτό, το αρχικό πλάνο της “μίας και μοναδικής” συναυλίας τους πρώτους μήνες τού καλοκαιριού πήρε μια παύση, ενώ ταυτόχρονα εκκίνησαν συζητήσεις για τη δημιουργία μιας πιο σταθερής δομής-συνέλευσης που θα καταπιάνεται σε βάθος χρόνου με το ζήτημα της αδιαμεσολάβητης έκφρασης. Κάπως έτσι, και προτού αυτή η δομή-συνέλευση ανοίξει κοινωνικά, συντάξαμε ένα αρχικό κείμενο, βασικά σημεία του οποίου υπήρξαν τα εξής: δεν είμαστε ουρανοκατέβατοι, αλλά κομμάτι του ευρύτερου αναρχικού-αντιεξουσιαστικού κινήματος, οι ιδεολογικές εμμονές και οι αναμφισβήτητες πρακτικές δεν μας αφορούν, αποστρεφόμαστε τον πολιτισμό του κέρδους, των μεσαζόντων και του θεάματος, επιδιώκουμε τη στήριξη και διεύρυνση των υποδομών του ήδη υπάρχοντος τοπικού αναρχικού-αντιεξουσιαστικού κινήματος και, τέλος, μας ενώνει η επιθυμία για την υπέρβαση των αντιφάσεών μας και τη δοκιμή των ιδεών μας στην πράξη.

Η πρώτη συναυλία μας διοργανώθηκε αμέσως μετά τη συμφωνία αυτού του κειμένου, με 2 τοπικές μπάντες (η μία υπάρχει ακόμα και όλα της τα μέλη συμμετέχουν στη συλλογικότητα) και άλλη μια από Θεσσαλονίκη. Στη συνέχεια η συνέλευση “άνοιξε” και νέα άτομα την πλαισίωσαν, κάτι που συμβαίνει ακόμα και σήμερα καθώς αποτελούμε ανοιχτή διαδικασία που στεγάζεται στο αναρχικό στέκι του νησιού. Τους επόμενους μήνες πραγματοποιήθηκαν προβολές ντοκιμαντέρ, η διοργάνωση των 5ων γενεθλίων της κατάληψης Ελαία με συναυλία και εκδήλωση-συζήτηση για το DIY (τα οποία εν τέλει ακυρώθηκαν εν όψει των κινητοποιήσεων αλληλεγγύης στον Ν.Ρωμανό), η συν-διοργάνωση των 6ων γενεθλίων της κατάληψης τον επόμενο χρόνο, η προβολή-παρουσίαση του κινηματογραφικού εγχειρήματος ΛΥΣΣΑ. Έκτοτε διάφορες μεταβολές στη σύνθεση της συνέλευσης έχουν πραγματοποιηθεί, αντίστοιχα όμως και διάφορες καινούριες στοχεύσεις. Τελευταία μας απασχολούν η δημιουργία αυτοοργανωμένου studio, μια δύσκολα υλοποιήσιμη πλην όμως ισόποσα απαραίτητη υποδομή, και η διανομή DIY μουσικής στο νησί με τη μορφή distro.

Για τον όρο «D.I.Y.» κατά καιρούς έχουν υπάρξει διάφορες κριτικές. Είναι όντως αλήθεια ότι αυτός ο τίτλος συχνά έχει στεγάσει πάμπολλα μη-απελευθερωτικά πράγματα, από free press περιοδικά γεμάτα διαφημίσεις και χορηγούς μέχρι tips για το σπίτι στην εκπομπή της Τζένης Μπαλατσινού (στόλισε μόνος σου το χριστουγγενιάτικο δέντρο με προϊόντα που σου προτείνουμε!). Επίσης κάποιος θα μπορούσε να πει ότι αυτός ο όρος «ξεχείλωσε» τόσο πολύ πια που δε σημαίνει τίποτα, ή μπορεί να συγκαταλέγει τα πάντα. Εσείς τι γνώμη έχετε για όλα αυτά; Προσωπικά πιστεύω ότι οι λέξεις αποκτούν τη σημασία που τους δίνουμε, και το να παλέψεις για την πολιτική, αντιεμπορευματική έννοια του D.I.Y. είναι μία μάχη που δεν έχει τελειώσει.

Είναι γεγονός ότι σε μια εποχή όπου απορρυπαντικά χαρακτηρίζονται «επαναστατικά» και οι ουρές των συσσιτίων προβάλλονται ως «αλληλεγγύη», το νοηματικό περιεχόμενο των λέξεων έχει –όχι απλώς ξεχειλώσει- αλλά αλλοιωθεί κιόλας. Ο όρος DIY δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση. Για εμάς δεν σημαίνει τίποτα παραπάνω από αυτό που λέει: κάντο μόνος σου. Οι τρόποι και οι λόγοι με/για τους οποίους προσεγγίζεις το DIY είναι αυτοί που μετράνε. Έτσι, ενδέχεται το «φάσμα» εξέτασης-προσέγγισης του DIY να εκτείνεται από κενές περιεχομένου (ή, τουλάχιστον, ανατρεπτικού περιεχομένου) χρήσεις του όρου έως σαφώς πολιτικοποιημένες τάσεις που αποσκοπούν σε κάτι ευρύτερο, μα προσδιορισμένο. Για παράδειγμα, υπάρχουν μπάντες που προσδιορίζουν τον εαυτό τους DIY διότι δεν αναθέτουν σε manager τη διοργάνωση των συναυλιών-περιοδειών τους, αλλά το αναλαμβάνουν οι ίδιες. Ή, ακόμα, επειδή προσωρινά δεν έχουν υπογράψει σε κάποια δισκογραφική εταιρία. Οι περιπτώσεις αυτές, τυπικά, αποτελούν παραδείγματα που το «κάνουν μόνοι τους».

Για εμάς, ωστόσο, το DIY δεν είναι ούτε κάτι τυχαίο, ούτε κάτι προσωρινό. Δεν πρόκειται καν για αυτοσκοπό. Είναι το μέσο για τη διοργάνωση πραγμάτων που αφορούν τη διασκέδαση και την ψυχαγωγία μας, σύμφωνα με τις δικές μας ανάγκες και προτιμήσεις. Ανάγκη για έκφραση δίχως μεσάζοντες, δίχως τον αποκλεισμού του εισιτηρίου, δίχως το οποιοδήποτε ατομικό οικονομικό όφελος, δίχως την εκμετάλλευση κανενός. Και, ταυτόχρονα, αποτελεί τη δική μας αντιπρόταση στην πράξη ενάντια σε όλες τις κοινωνικές διεργασίες που γεννούν και αναπαράγουν όλα τα προηγούμενα. Η αντιπρόταση για έναν άλλο τρόπο συνολικότερης κοινωνικής οργάνωσης, όπου ο ανταγωνισμός δίνει τη θέση του στην αλληλεγγύη και το κέρδος στην αμοιβαιότητα. Δεν παλεύουμε, ουσιαστικά, για την παγίωση μίας-και-μοναδικής-σωστής ερμηνείας του DIY, αλλά για την πολιτική του υιοθέτηση ώστε όχι μόνο να υπάρχει χειροπιαστή συνάφεια μεταξύ λόγου και πράξης, αλλά και για να ανταγωνιστεί επάξια τον πολιτισμό του Θεάματος, της εκμετάλλευσης, του lifestyle, της «καλλιτεχνικής ανωτερότητας» και αδιαφορίας, της κοινωνικής απάθειας.

Απ’ ό,τι ξέρω έχετε επιλέξει να στεγάσετε τις δραστηριότητες σας στην κατάληψη Ελαία. Για μένα κάτι τέτοιο είναι πολύ σημαντικό και διαφέρει ριζικά από το να στήσεις ένα αυτοοργανωμένο συναυλιάδικο. Σημαίνει ότι προσπαθείς να συνδεθείς και με άλλα υποκείμενα που μπορεί να μην ακούνε punk π.χ., ότι αφουγκράζεσαι και είσαι μέρος των αγώνων που συμβαίνουν, ότι στον ίδιο χώρο που θα ακούσεις μουσική μπορεί να κάνεις και μία βιβλιοπαρουσίαση, μία πολιτική συνέλευση κλπ. Εσείς σαν ομάδα τι σχέση έχετε με την κατάληψη;

Καθόλου τυχαία, οι συνελεύσεις, οι διάφορες συναυλίες, εκδηλώσεις, προβολές και καφενεία που διοργανώνουμε στεγάζονται στην κατάληψη Ελαία και στο αναρχικό στέκι. Αρκετά από τα μέλη της συλλογικότητάς μας, εξάλλου, συμμετέχουν είτε στα δύο αυτά εγχειρήματα είτε σε κάποια άλλη αντιεξουσιαστική δομή του νησιού. Αντιλαμβανόμαστε την ύπαρξή μας ως ενεργό μέρος του τοπικού κινηματικού χάρτη, ενώ στόχος μας είναι και η στήριξή του. Για παράδειγμα, στις συναυλίες μας πέρα από τα δικά μας κείμενα, υπάρχει και ο λόγος των υπόλοιπων συνελεύσεων. Όπως και πάγκοι με βιβλία κινηματικών εκδόσεων, όπως και πανό αναφορικά με κάποιο ζήτημα της επικαιρότητας. Αντίστοιχα, ο ηχητικός εξοπλισμός που θέλουμε να αποκτήσουμε, δεν θα προορίζεται για αποκλειστικά δική μας χρήση· όταν μελλοντικά μια άλλη “συγγενική” συνέλευση τον χρειαστεί θα τον έχει. Σε ό,τι αφορά την κατάληψη, μάλιστα, έχουμε συν-διοργανώσει μαζί τις εκδηλώσεις για τα 2 τελευταία της γενέθλια, είτε στο συναυλιακό είτε και στο πολιτικό κομμάτι.

Είναι πολύ σημαντικό για εμάς να συναντιούνται πολυεπίπεδα στον ίδιο τόπο διαφορετικές παράμετροι της αυτοοργάνωσης: από την πρωταρχική κατάληψη χώρου για να στεγαστούν ιδέες, επιθυμίες και δράσεις, έως την έμπρακτη κάλυψη βασικών υλικών αναγκών μέσω της καλλιέργειας της γης (στην κατάληψη λειτουργεί και «αγροκολλεκτίβα»). Και από τα μαθήματα αυτομόρφωσης και συλλογικής διάχυσης της γνώσης (στην κατάληψη πραγματοποιούνται μαθήματα ισπανικών και κιθάρας), μέχρι τη διοργάνωση των δικών μας «ψυχαγωγικών», πολιτικών συναυλιών. Έτσι ο τόπος αυτός στηρίζεται, ζωντανεύει, και νέα άτομα μπορούν πιο εύκολα να έρθουν σε επαφή μαζί του. Άλλωστε, αυτή ακριβώς η σύνδεση ανάμεσα σε υποκείμενα που φαινομενικά δεν έχουν κοινές αφετηρίες είναι που αποτελεί το δικό μας στοίχημα. Από τον καλοπροαίρετο γείτονα που θα χαρεί βλέποντας ένα προσεγμένο μποστάνι και θα έρθει πιο κοντά στις πρακτικές μας –χωρίς καν απαραίτητα να έχει επίγνωση όρων όπως «αυτοθέσμιση», «αντι-ιεραρχία» κλπ-, μέχρι τον καλοπροαίρετο πάνκη που θα καταλάβει πως μια συναυλία δεν είναι μόνο χορός και νότες, αλλά ένα ολόκληρο σκεπτικό αναδύεται πίσω τους.

Ωραίο νησί η Κέρκυρα, αλλά μακρινό! Λαμβάνοντας υπόψη ότι οι περισσότερες D.I.Y. μπάντες προέρχονται από Αθήνα, Πάτρα και Θεσσαλονίκη, πώς αντιμετωπίζετε το σκόπελο των μεταφορικών; Οι ίδιες οι μπάντες τι στάση κρατάνε για αυτό το ζήτημα; Π.χ. έχουν υπάρξει περιπτώσεις συγκροτημάτων που θέλουν να έρθουν παρά το ότι μπορεί να μπουν μέσα, ή είναι όλοι σε μία φάση «χωρίς πληρωμένες βενζίνες δεν ερχόμαστε»;

Η απόσταση σίγουρα αποτελεί ένα σημαντικό “βαρίδιο” στη συχνότητα των διοργανώσεών μας. Πέρα από το (μεγάλο) κεφάλαιο του κόστους, υπάρχει και το πρόβλημα της διάρκειας του ταξιδιού. Στο παρελθόν έχουν υπάρξει περιπτώσεις που συγκροτήματα χρειάστηκε να φύγουν πολύ πιο σύντομα από ό,τι θα θέλαμε για να προλάβουν τις υποχρεώσεις τους, ή ακόμα περιπτώσεις που απέρριψαν πρότασή μας γιατί απλά θα ήταν αδύνατο να προλάβουν. Όπως φυσικά και επειδή δεν υπήρχε τρόπος να καλυφθεί το ποσό των μεταφορικών εξόδων. Για παράδειγμα, τα μετ’ επιστροφής εισιτήρια 5 ατόμων για το Σέρρες-Κέρκυρα με ΚΤΕΛ καθιστούν το τελικό (οικονομικό πάντα) αποτέλεσμα μια μάλλον ζοφερή ιστορία. Σε αυτό το κομμάτι, πάντως, η εμπειρία μας με μπάντες δείχνει γενικά ότι υπάρχει κατανόηση. Από την πλευρά μας τουλάχιστον, προσπαθούμε να καλύπτουμε -αν όχι ολόκληρο- μεγάλο μέρος των μεταφορικών εξόδων. Αναγνωρίζουμε το υψηλό κόστος, γι’ αυτό και δεν πρόκειται να πούμε σε κάποιον “ή έρχεσαι τσάμπα ή δεν έρχεσαι”. Από εκεί και πέρα, συνήθως ανάλογα και με τα έσοδα της διοργάνωσης γίνονται (ή όχι) προσθήκες. Εξυπακούεται ακόμα, πως πέρα από την κάλυψη των μεταφορικών πάντα φροντίζουμε για τη φιλοξενία και τη διατροφή των καλεσμένων. Στο σημείο αυτό, κάτι σημαντικό που θα θέλαμε να προσθέσουμε είναι πως σαν συλλογικότητα προσπαθούμε να δημιουργήσουμε τις σχέσεις εκείνες που ξεπερνούν τη τυπική γνωριμία με τους καλεσμένους μας (μπάντες, θεατρικές ομάδες κλπ). Για το λόγο αυτό, άλλωστε, βασική μας επιδίωξη είναι η άφιξή τους στο νησί όσο το δυνατόν νωρίτερα με σκοπό μια πραγματική γνωριμία και ανταλλαγή απόψεων πάνω στα ζητήματα που καταπιανόμαστε. Μελλοντικά, μάλιστα, θέλουμε να προχωρήσουμε και στη δημιουργία ενός σχετικού ερωτηματολογίου σχετικά με το DIY, το πώς στήνουμε τις εκδηλώσεις μας, τους όρους που θέτουμε κ.ά, το οποίο η εκάστοτε ομάδα ή μπάντα θα απαντάει (αν φυσικά το επιθυμεί) με σκοπό τη δημιουργία ενός ντοκιμαντέρ. Μια ιδέα που όμως βρίσκεται ακόμα σε πρώιμο στάδιο.

Ό,τι διοργανώνετε χαρακτηρίζεται από την επιλογή σας να το κάνετε με ελεύθερη συνεισφορά. Κάποιοι αυτό το ονομάζουν «κουλτούρα του τζάμπα», δικαιολογώντας την άποψή τους λέγοντας ότι οικονομικά κάτι τέτοιο δεν είναι βιώσιμο, ο κόσμος δεν το σέβεται και σε εκμεταλλεύεται και τελικά καταλήγεις να μην μπορείς να συντηρείς τις ίδιες σου τις δομές. Θα ‘θελα να ακούσω την άποψη σας περί αυτού.

Μεγάλη κουβέντα αυτή και οπωσδήποτε διαρκής και πάντα επιτακτική στο εσωτερικό μας. Πράγματι, μέχρι στιγμής ό,τι έχουμε διοργανώσει πραγματοποιείται στη βάση της ελεύθερης συνεισφοράς. Επιπλέον, έτσι λειτουργούν τόσο το αναρχικό στέκι όσο και η κατάληψη Ελαία. Αλλά και όσες φορές έχουμε στήσει party οικονομικής ενίσχυσης στο πανεπιστήμιο, λειτούργησε χωρίς κάποιο υποχρεωτικό αντιτίμο, αν και όχι αυτονόητα αλλά κατόπιν εσωτερικής συζήτησης. Η αλήθεια είναι, όμως, ότι το αποτέλεσμα δεν είναι πάντα ευνοϊκό. Πολλές φορές μια διοργάνωση «βγαίνει» από τη συνεισφορά συγκεκριμένων και συνειδητοποιημένων ατόμων, επομένως ένα ενδεχομένως «ελκυστικό» τελικό ποσό στην πραγματικότητα να είναι πλασματικό. Κάθε φορά συναντάμε στάσεις από όλο το εύρος: από εκείνους που θα αφήσουν 30cent για 2 μπίρες, μέχρι εκείνους που θα δώσουν 5 ευρώ για μία. Στην πορεία, προκειμένου να επικοινωνήσουμε την ελεύθερη συνεισφορά με μεγαλύτερη σαφήνεια, αλλά και για να την υπερασπιστούμε πρωτίστως απέναντι στον εαυτό μας, συντάξαμε ένα κείμενο που διαχωρίζει την κουλτούρα του «τσάμπα» με το συνειδητό της ελεύθερης συνεισφοράς. Πλέον σε κάθε εκδήλωση αυτό το κείμενο υπάρχει σε περίοπτη θέση. Παρόλα αυτά, όμως, η ελεύθερη συνεισφορά δεν αποτελεί κάτι το απαράβατο. Για να είμαστε ειλικρινείς, είναι μια συνεχής ζύμωση μεταξύ μας κατά την οποία εξετάζουμε την κάθε περίπτωση ξεχωριστά (χώρος-έξοδα-σκοπός της κάθε εκδήλωσης).

Κάτι που θα θέλαμε να θίξουμε επίσης είναι το ζήτημα της άδειας για τη χρησιμοποίηση ενός δημόσιου χώρου. Δυστυχώς στο νησί δεν υπάρχουν οι χώροι εκείνοι που θα μπορούσαν να φιλοξενήσουν μία καλοκαιρινή εκδήλωση παρέχοντας τα βασικά: αυτονομία ρεύματος (το να μην εξαρτόμαστε δηλαδή από τις ορέξεις του εκάστοτε δημοτικού συμβουλίου, πρυτανικής αρχής κλπ, για το αν με το έτσι θέλω μας κατεβάσουν ένα διακόπτη) και μια επαρκή απόσταση από κατοικίες προς αποφυγή ενοχλήσεων από μπάτσους και «καλοπροαίρετους γείτονες». Αν σε όλο αυτό συνυπολογίσουμε και ότι αρκετοί χώροι υπάγονται σε αρχαιολογίες, μουσεία (Κέρκυρα γαρ…) η προσπάθεια για διοργάνωση οποιασδήποτε καλοκαιρινής δραστηριότητας καθίσταται εκ των προτέρων δύσκολη. Έτσι, η εξασφάλιση άδειας (από το δήμο ή το πανεπιστήμιο) είναι ένας υπό συζήτηση τρόπος να διασφαλίσουμε ότι δεν θα διακοπεί στη μέση μια εκδήλωση, με αρκετά μεταφορικά έξοδα και ακριβό ηχητικό εξοπλισμό.

Τέλος, να σε ευχαριστήσουμε για το χώρο που μας έδωσες να πούμε δυο λόγια για το πώς αντιλαμβανόμαστε το DIY, τις προεκτάσεις και τη σύνδεσή του με το ανταγωνιστικό κίνημα, ενώ σίγουρα αποδείχτηκε μια πολύ καλή αφορμή για βαθύτερη ζύμωση στο εσωτερικό μας.

Συντροφικά, και καλή συνέχεια